O.K., OK, okej, okay, a może okey – która pisownia jest poprawna?

Dzisiejszy wpis poświęcimy słowu, którego bardzo chętnie używamy w codziennych rozmowach. Problemy może sprawiać jego zapis. Jaki jest poprawny?

Dopuszczalne są cztery warianty: O.K. lub OK, również oryginalne okay lub spolszczone okej. W istocie formy O.K. oraz okay to formy zapożyczone, zgodne z angielską ortografią, natomiast okej i OK (bez kropek – bo tak zapisuje się w naszym języku skrótowce) to już „nasze” formy, dostosowane do zasad polskiej ortografii.

Dyskusyjna jest forma okey, która znalazła się w SWO pod red. E. Sobol. Okej (okay) jest bowiem fonetycznym zapisem skrótowca OK, który czytamy właśnie jako [okej], tymczasem pisownia okey sugeruje wymowę [oki]. Pisownia okey nie pojawia się też w żadnym ze znanych mi angielskich słowników. Odnotowana jest jedynie pisownia okey-dokey (ew. okey-doke), jednak to wyrażenie czytamy właśnie jako [oki doki].

O znaczeniu OK nie musimy chyba mówić, ale warto wspomnieć o prawdopodobnym pochodzeniu tego popularnego na całym świecie słowa. Otóż według słownika oksfordzkiego (The New Oxford Dictionary od English) OK podchodzi od wyrażenia all correct, które było sloganem wyborczym amerykańskiego prezydenta Van Burena z 1840 roku. Jednocześnie OK jest też skróconą formą jego przezwiska Old Kinderhook, powstałego od miejsca jego urodzenia.

Warto jednak pamiętać, że jest to tylko jedna z wielu hipotez – dość zajrzeć do artykułu na Wikipedii w całości poświęconemu hipotetycznym etymologiom OK, by przekonać się, że chyba nie sposób ustalić faktyczne pochodzenie OK.